zmartwychpowstanie

Jakoś tak jakby... Zmartwychpowstanie. Jego tak. A moje jak? Gdy wracają poświąteczne konieczności, niechciane czynności, które powziąć należy, cała ta rzeczywistość, przed którą zapierasz się w ziemi nogami po kolana, a którą wiesz, że musisz. Że tak trzeba. Przynajmniej teraz. Od tymczasu do tymczasu. Choć się nie uśmiecha ci i myślisz czasem, że z martwych powstać - tak, owszem, ale z przeskoczeniem etapu grobu. Z ominięciem, niewchodzeniem, niezaglądaniem do środka, nawet bez małego "a kuku, jest tam kto"? Grób zasypano, był-nie ma, czyli nigdy nie było, obrus na stół, kwiatki w wazonie, siedzisz i patrzysz i ładnie, ojej, ale wcale nieładnie, bo grób jest wciąż, tylko przed tobą, czy może raczej wszędzie, może nie chcesz wejść tam, gdzie już siedzisz... I modlisz się za nieboszczyków, że Ty, który życie przywracasz umarłym i wyprowadziłeś Adama z otchłani... a może ci zmarli bardziej są żywi od ciebie? Kto wie, kto wie. Już cuchnie może. O, Chryste, Panie, nawet Ty nie ominąłeś grobu, wypełniłeś go na chwilę, na moment i opuściłeś, by żyć. 

Oto otwórz groby i wydobądź z grobów, daj poznać, że Ty Jesteś Pan, gdy z grobu wydobędziesz. I udziel swego ducha, abyśmy ożyli.  

jak to jest

Zastanawiam się. 

Jak to jest być człowiekiem, który ciągle próbuje być kimś innym, zamiast być sobą, bo nie chce być śmieszny i odrzucony. 

Jak to jest być kimś, kto się lęka, że wszytko to, co w swoim życiu nazywa działaniem Boga, okaże się pustką, złudzeniem, pobożnym pragnieniem. 

Jak to jest być Tomaszem, którego "coś ominęło", który czuje się wykluczony i dla którego Pan przychodzi raz jeszcze. Specjalnie dla niego. I jak to jest być Tomaszem, który nie daje za wygraną, który drąży Tajemnicę. 

Jak to jest być Marią Magdaleną, która kocha dalej, niż tylko po grób. Która do grobu przychodzi i spotyka Pana i to ich spotkanie jest tak bardzo osobiste. Jak to jest miłować, jak ona i być z Panem w tak intymnej relacji. 

Przyjdź zatem do tego zajazdu

I pozwól mi włożyć palce 

W Twoje otwarte rany,

W miejsce cierni, gwoździ i włóczni, 

Bym wiedział, czy obaj istniejemy.

Ty i ja.

/R. Brandstaetter, Niewierny Tomasz, fragment

to know

Myśli ubierają się w słowa i rozbiegają na wszystkie strony. Pozostaje rodzaj przezroczystej pustki, jak na szkiełku zegarkowym. 

Gdy myślisz, że jest inaczej, niż jest i chcesz to nazwać, jak - nie znajdujesz określenia. 

Ktoś zabrał ci grunt spod nóg i kazał chodzić po niebie. Bo wie, że możesz.

To Know. Know how. 

zwyczajny

Zwyczajny jest człowiek. 

Pada zmęczony. Wstaje obolały. Chodzi z bólem głowy, nie odczuwa głodu, choć prawie nic nie je i prawdopodobnie dlatego ta głowa go boli. Przychodzi do lekarza, w rejestracji mimowolnie wyznaje, że źle się dziś czuje i dostaje gorącą herbatę i ciastko. I owszem, może dlatego, że lekarz prywatny i że ta wizyta kosztuje, ale mimo wszystko czuje wdzięczność za drobny, ludzki gest, za fragment troski, niezależnie od tego, czy jest to troska o klienta, czy po prostu o człowieka. O ileż byłoby prościej i milej, gdybyśmy się codziennie troszczyli o drobne potrzeby tego, kto jest obok. O przepuszczenie w drzwiach, ustąpienie miejsca, zrobienie herbaty, przyniesienie zakupów, wyniesienie śmieci, podanie posiłku, czy tym podobne bzdury.

Od dwóch dni człowiek nie miał w domu kawy. Zastępcze produkty w stylu "3 in 1", czyli tak naprawdę ani kawa, ani mleko, za to być może cukier i to w nadmiarze, na niewiele się zdają. W końcu kupuje, w końcu mu się przypomina, wraca do domu i w okolicach dwudziestej zaparza kawę i błogosławi Stwórcę za to, że kawę nam dać raczył. 

Zwyczajny jest człowiek. 

Lubi patrzeć na gwiazdy, na księżyc o trzeciej w nocy, na krokusy za oknem na powitanie wiosny i na ostatnią wiosnę w tym miejscu. I na to, jak dziecko przytula się do kota, do futrzastej góry mięsa, którą człowiek polubił razem z dzieckiem. (Pokochaj dzieci, a prędzej czy później polubisz ich koty, nawet, jeżeli od dawna utrzymujesz, że kotów nie znosisz). 

Zwyczajny jest człowiek. 

Kiedy się boi i kiedy się złości. Kiedy płacze i kiedy czuje się całkowicie samotny i zastanawia, czy Bóg Jest przy nim zawsze, czy jak wielki i zapracowany Dyrektor Wszechświata tylko od czasu do czasu odrywa spojrzenie znad stosu papierów, by miłosiernie spojrzeć na mizerię istoty ludzkiej. I kiedy wierzy i ufa i wdeptuje lub rzuca się w niepewność. I kiedy z radością kieruje każdą myśl do Stwórcy.

Zwyczajny jest człowiek. 

Z nadzieją i bez. Silny, stabilny na swoich dwóch nogach i wątły, odkrywający, że potrzebuje drugiego człowieka. Dumny i pokorny. Zawzięty i uległy. Oswojony i dziki, ciągle uciekający i - niczym wilk - niedający się pogłaskać, ani schwytać. 

Zwyczajny jest człowiek i niepowtarzalne jego życie.

Nikt inny nie będzie postrzegał świata tak samo. Nikt inny nie odziedziczy mojej relacji do Boga, gdy umrę i kiedy mnie już nie będzie. Nie zapiszę jej w testamencie i nie zażądam: dokończcie za mnie i zróbcie wszystko to, czego ja nie zrobiłam. Nikt nie będzie kochał, jak ja i nienawidził, jak ja. Nikt nie wymyśli tak durnych żartów. I na pewno nikt nie będzie miał tak idiotycznych snów. Nikt nie spełni moich marzeń i nie zrealizuje pragnień. Jak również i nikt nie będzie miał moich barier do pokonania i moich szczytów do zdobycia, łez do przepłakania i radości do przeżycia. 

I mojego bałaganu do posprzątania - tego też na pewno nikt nigdy nie zazna. 

Post paskudnie dosadny, czyli nasza zawszona grzeszność. Rozważanie na Wielki Post.

Istnieją w przyrodzie różnorakie twory nieszczególnie przez ludzkość umiłowane. Jednymi z takowych są zdecydowanie wszy. Być może większość ludzi (szczególnie w tzw. krajach cywilizowanych) dawno już zasuszyła wszę w zielniku, mniemając, że wyginęła jak dinozaury, lub bytuje tylko i wyłącznie wśród osób niedbających o higienę, czyli jeśli ktoś ma z nią problem, to na własne życzenie. Nic bardziej błędnego! Prawda o wszy jest taka - o czym prawdopodobnie wiesz, jeżeli jesteś rodzicem i twoje dziecko chodzi do szkoły, lub jeśli dzieci w wieku szkolnym mają twoi znajomi, krewni, przyjaciele, albo też jeżeli uczysz w podstawówce - w szkołach (pewnie nie wszystkich, ale na pewno w niejednej) co roku panuje przewlekła wszawica - robaczki mają się całkiem nieźle, podkarmiają się raz tu, raz tam i spacerują z główki na główkę, czy się to komuś podoba, czy nie. Dziecko może być pachnące, wykąpane, nosić czyste ubrania - dla wszy nie ma to szczególnego znaczenia, bowiem jeżeli Jasiowi z trzeciej "c" sprezentował lokatora Karol z drugiej "a", to i Jasiu nie będzie społeczeństwu dłużny i niebawem - najprawdopodobniej nieświadomie - poda swą zdobycz dalej i tak w koło Macieju, czyli do Macieja prędzej czy później też dotrze. Mam swoją teorię na temat: dlaczego problem powtarza się co roku oraz czemu nie można się tego paskudztwa skutecznie pozbyć, ale nie o tym chciałam się tutaj rozwodzić. (Choć może wreszcie ktoś mądry powinien zrobić na ten temat ogólnopolską i SKUTECZNĄ kampanię). 

Z wszami jak z grzechami.

Trochę tak, trochę nie, ale da się zauważyć kilka istotnych podobieństw. Kiedy dostrzeżesz, że twoje ukochane dziecko ma wszy, to gwarantuję ci, że jeżeli jesteś normalnym rodzicem - tak szybko, jak to możliwe będziesz chciał je odwszawić. Jest ku temu parę powodów. Po pierwsze twojej pociesze dzieje się niewątpliwa krzywda - insekty dają w kość TWOJEMU DZIECKU - obok tego nie da się przejść obojętnie. Dodatkowo - jeżeli nie zrobisz z nimi porządku odpowiednio wcześnie, niebawem będzie ich ilość naprawdę niezliczona, plemię założy elektryczność, stworzy cywilizację i wyruszy na podbój wszystkich innych domowników (jeżeli już pojedyncze osobniki nie podjęły decyzji o ekspansji na własną rękę). Na pewno nie chcesz, by twój syn, czy twoja córka była dręczona przez insekty, no i sam także nie chcesz mieć z nimi nic wspólnego. Wiadomo. Robaki to robaki - człowiek czuje do nich naturalny wstręt. Jeżeli rozmawiałeś kiedykolwiek z matką, która wojowała z wszami, to pewnie już wiesz, że u niej także budziło to obrzydzenie i niechęć, ale nie było zmiłuj się - eliminacja wroga to rzecz konieczna. I tu ważna kwestia: wstręt matki dotyczy insektów, ale nie dziecka-nosiciela, które przecież cały czas jest tak samo kochane i właśnie dlatego, że jest kochane, robimy wszystko, aby zapewnić mu wolność od robactwa. Dodatkowo w imię współdzielenia niedoli wynikającego z pseudo miłości nikt normalny nie będzie zapraszał wszy do siebie - solidarność tego rodzaju byłaby bowiem totalną głupotą. Dlaczego z wszami jak z grzechami? Bo grzechy niszczą człowieka. Bo Bóg, który widzi, jak JEGO DZIECKO jest niszczone przez grzech, bardzo chce je z tego paskudztwa oczyścić. Bo On nienawidzi grzechu, ale kocha grzesznika. Bo On nie powie: "Cha, to nic, takie tam grzechy, możesz z nimi żyć i być w jedności ze Mną". Nie - najpierw oczyszczenie, potem jedność. Miłość jest cały czas, jest bezwarunkowa. Ale Bóg, w którego naturze nie ma nawet ułamka grzechu, nie może udawać, że to jest coś, co jest zgodne z Nim Samym. Tak, jak matka nie posadzi sobie z uśmiechem wszy dziecka na swojej głowie (nawet gdyby ta wesz miała tam pozostać jedna-jedyna i gdyby nie zagrażała kobiecie, matka nie będzie pałała do niej serdeczną obojętnością, bo insekt to coś obcego jej naturze, coś co jest i pozostanie wstrętne, coś, co nie jest stworzone do jedności z nią). I teraz czas na "ale". Wszami można zarazić się przez przypadek. Grzech to świadoma i dobrowolna decyzja na zło. Tu zaczynają się różnice. Kolejną, olbrzymią różnicą jest fakt, że jeżeli o insekty chodzi, wszyscy jednomyślnie jesteśmy na "nie" - robale są wstrętne i kropka. Ale czy grzech, który niejednokrotnie kojarzy nam się z zakazaną przyjemnością, naprawdę jest taki wstrętny?  Gdyby nasza natura nie została skażona, bylibyśmy równie zgodni, jak w przypadku orzeczenia o robakach. Niestety - to, co jest najbardziej bolesne, a co na co dzień nieszczególnie dociera do naszej świadomości, to fakt, że jeżeli jesteśmy zdolni do postrzegania grzechu jako dobra, znaczy to tyle, że nasza natura została mocno zwichnięta. Trudno to zrozumieć i pojąć do końca, ale grzech pierworodny zdaje się być czymś w rodzaju upośledzenia, które albo Łaska Boża nam uświadomi, albo będziemy mówić, że jesteśmy zdrowi, czyli odrzucimy wszelką pomoc, bo człowiek zdrowy leczenia przecież nie potrzebuje. I tu nie chodzi o żadne straszenie, czy średniowieczne klechdy i bajania. Tu chodzi o jedność ze Stwórcą - o to, że ty możesz być włączony w Jego życie, ale twoje grzechy już nie, więc dopóki będziesz się ich kurczowo trzymał, dopóki będziesz chciał być jedno z nimi, nie będziesz Jedno z Bogiem. 

Wyobraź sobie, że jesteś matką/ojcem i bardzo kochasz swoje dziecko. Pewnego dnia ono staje przed tobą i mówi: nie chcę już się do ciebie przytulać, bo wolę swoje wszy, które są mi bardziej bliskie niż ty. 

Brzmi strasznie i boleśnie, ale czy nie tym właśnie jest trwanie w grzechu?  

(bez)czas

Jest marzec, czyli prawie kwiecień. Jest wtorek i wrażenie, że ostatnia niedziela wydarzyła się szalenie dawno. Zaraz nastąpi czwartek, sobota, później wtorek lub środa, koniec marca, czerwiec, rok 2018 - czas jednostajnie przyspieszony, masz wrażenie. Dni znikają, jakby ktoś ci je podkradał, podjadał ukradkiem kiedy nie widzisz, zabierał, wynosił z twojego życia, gdy śpisz, tak, że z dnia na dzień jesteś nie tylko starszy, ale też coraz bardziej ogłupiały i szczuplejszy o imieniny Antoniego, Krystyny, Jana - jak ścienny kalendarz, z którego każdego dnia zdecydowanym i bezlitosnym ruchem usuwa się zbędną kartkę, tak i tobie ubywa ubywa ubywa, nie kapie, a płynie - czas jak wodospad, w którym zanurzony jesteś po uszy. Do czasu. 

Gdy toniesz w czasie, w bezczasie, wiosłuje już chyba tylko Anioł Stróż jeden, a Jeden Bóg wiedzieć raczy, dokąd.