czekanie na windę

Dzień bez sensu - jak czekanie na windę. 

A potem dzień drugi. Szaro. Prowadzę polemikę z samym sobą na temat: czy wstawać z łóżka w godzinie, w której powinnam zeń się podnieść, czy zwlekać ze zwleczeniem się maksymalnie długo? Dyskusję kilkakrotnie przerywa gruchanie gołębi - są dostatecznie blisko, by je słyszeć i dostatecznie daleko, by przepędzić je machnięciem ręki oraz dostatecznie głośno, by nie myśleć o nich zbyt dobrze.

Ostatecznie jednak wstaję.

Szaro. 

Rezygnuję z zabrania ze sobą roweru, a może raczej nie pozwalam, by rower mnie zabrał. Jazda ulicami wymaga ode mnie maksymalnej koncentracji - nie potrącić pieszego, nie wjechać pod auto, zwracać uwagę na światła, znaki, nie wjechać w pechowe już raz tory tramwajowe... Wciąż mało mi ścieżek rowerowych i wciąż za dużo pieszych na ścieżkach. I wciąż konieczne przewidywanie, w myśl zasady bardzo ograniczonego zaufania... Chwilowo nie potrafię podołać takiej koncentracji, więc rower zostaje. Nie lubię jeździć po Wro. Z wyjątkiem niedziel.

Dziś poniósł mnie autobus. Bujacz miejski. Wlokący się, stary smok. 

Są dni, w których życie mierzy się rozkosznym rozmachem - wielkimi, odważnymi krokami.

Obecny mój rozmach jest czymś na kształt kiwania w bucie najmniejszym palcem lewej stopy. 

Gdyby nie ludzie... ich życzliwość jest jak zastrzyk pobudzający. Bywa, że pojawiają się niespodziewanie i na bardzo krótko, w chwilach, kiedy już mi się odechciewa.

Szaro. 

Bo są dni, kiedy człowiek chciałby się wcisnąć pod podłogę i zapomnieć, że żyje. Owinąć swoje egzystowanie w jakiś atrakcyjny papier, zapakować i podrzucić komuś innemu z dopiskiem: żyj za mnie, albo: zrób z tym, co zechcesz. 

Myślę, że każdy przeżył to przynajmniej raz. 

Pytanie: czy gdybyś zobaczył, jak ktoś z twoim życiem robi znacznie więcej pożytku, niż ty sam, o wiele bardziej się nim cieszy i lepiej je wykorzystuje, nie zapragnąłbyś mieć go z powrotem?  Bo już wiedziałbyś, co należy z "tym wszystkim" zrobić...

Cała trudność polega na tym, by samemu, na własną rękę i własnym wysiłkiem dokopać się do wszystkich możliwości, które są mi dane.

Wbrew temu, że zdarzają się jeszcze ewakuacje do schronu pod podłogą oraz dni głupie, jak czekanie na windę...