o walentynkach i tym podobnych

Słońce dziś świeci tak samo, jak i dnia poprzedniego i zimno pewnie nie mniej, a humor u człowieka jakoś lepszy.

Przeczytawszy wpis w jednym z blogów, do którego dostać się można za pomocą mojego marginesu blogowego, spadła na mnie ochota wtrącenia swoich trzech groszy w kwestii dnia 14 lutego i tym podobnych.

Otóż:

Gdyby nie telewizja, no i w sumie moja babcia, to zapomniałabym zupełnie, że wczoraj obchodziliśmy święto z importu. Mój błogostan, jakim czasami bywa niewiedza, przerwał ten, czy inny serwis informacyjny, ukazujący objawy zakochania prezentowane przez ludzi na trzy-cztery, bo tak nakazuje kalendarz. Wybaczcie Państwo określenie, ale śmiem twierdzić, że do wyrzygania to jest. Znam niejeden przykład zakochanych w sobie dwojga, których widuje się czasami i naprawdę cudownie patrzy na ich związek wypełniony i miłością i troską i szacunkiem. Bardzo budujące i dzięki Bogu ogromne, że są takie związki! Ale całujące się naraz, niczym na dźwięk gwizdka pary i ten cały plastikowy hura optymizm, w najlepszym razie budzi we mnie kpinę, jeżeli nie coś w postaci odruchów zwrotnych... Czy szczytem marzeń kobiety jest otrzymanie plastikowego misia z serduszkiem, mówiącego "Aj low ju" w sposób tak wdzięczny i subtelny, jak czyni to internetowy translator? Litości!

Co ciekawe, nie tylko ja mam tegoż pseudo święta powyżej wszystkiego. Jeden z kanałów TV pokazał bowiem lokal, w którym zorganizowano anty-walentynkową imprezę z zakazem wstępu dla zakochanych. Nie wiem, czy przyczyną było obrzydzenie plastikowymi objawami zakochania, czy jakieś niezdrowe uczucia, bo jednym z punktów anty-walentynkowego wieczoru było rzucania lotkami w zdjęcie byłej/byłego... Cóż, bywa różnie.

Podobną kpinę budzą we mnie wszystkie słit kłódeczki na kładeczce naszej nadwiślańskiej. Swego czasu lubiłam się tamtędy przechadzać i obserwować ich rozmnażanie (szczególnie po weekendzie). Zrozumiałabym przypięcie takowej do mostu przez Wandę (tę, co Niemca nie chciała), na znak protestu czy czegoś w tym stylu, ale przypinania żelastwa do barierek przez romantycznych (koniecznie z wygrawerowanymi inicjałami!) nie rozumiem. To może kłódeczka zamiast ślubu? Szybciej, taniej i mniej zobowiązująco, bo zawsze przepiłować można i do rzeki wrzucić. (Kłódkę rzecz jasna, nie partnera/partnerkę...).

Mam taką pokusę, żeby się zacząć podpisywać na kłódkach w mieście. Na przykład tych broniących dostępu do różnorakich urządzeń elektrycznych...

A na koniec stwierdzam, że według mnie o wiele godniej jest przypomnieć sobie (w ów wielki dzień 14 lutego) kim byli Cyryl i Metody.

PS-Pozdrowienia dla zakochanych! ;)