atakna

jechat', pajechat'

Przenikliwy odgłos Sztuczek. Czekania. Ciepłego peronu, po którym biegają śmieci. I gwizd lokomotywy. I przeciągły pisk szyn.

jedwa, jeścio

Jeścio raz. Po schodach, na czwarte piętro przedrzeć się przez zapach kapusty, krzyki dzieci i szczekanie psów. Minąć pianino - dinozaura z klatki schodowej. Ni przypiął, ni przyłatał, ale jest. Dumne, czarne, zakurzone. Gdyby tak ktoś zagrał ładnie jeden raz.

ciesnok, wciera

I może pięćset kroków do drzwi? Przecież nikt tego nie liczy. Ulica pusta, bo czas obiadu, kolacji, zup, herbat, odgrzewanego mięsa i lekcji. Z matematyki, z historii. Potem seriale. I kanapa. I może gazeta w towarzystwie żarówki. Takie nic. I równolegle do niczego, a może poprzez to nic, saksofon. Dumnie, łagodnie i mimowolnie zwycięsko. Bo wszystko w nim płynie - i ulica, i zupa, i herbata, i "jestem, co za dzień, nareszcie, co na obiad", i światło pożółkłe. I można raz poczuć się jak w filmie.

Patrzeć na świat kadrami, wycinać nieudane ujęcia i podkładać ścieżkę dźwiękową. A scenariusz napisze się sam.