środa, 31 sierpnia 2011

pn.śr.obrazki.


Poniedziałek: przy ulicy K. w oknie pani kramik ma i sprzedaje w nim koszule, albo czapki z daszkiem. No, nie miałam aparatu, ale może to i lepiej.

Środa: autobusem jadę. Razem ze mną pan w góralskim kapeluszu i z ciupagą. Usiadł na końcu PKSu i śpiewa, że hej bystra woda, czy co tam. I twierdzi całkiem na głos, że Macharski w Zakopanem będzie mieszkał. Że chyba na Gubałówce, czy gdzie tam. Śmieję się. Śmieję się też z tablicy pod tytułem "Kraków, objazd", z wymowną strzałką w prawo. Profesjonalka. Na znaku przyczepiona. Tekturowa z markerowym napisem. No, nie miałam aparatu. A służba drogowa może nie miała funduszy. Bo tablica prawdę rzecze, choć kartonowa zaledwie.










niedziela, 28 sierpnia 2011

po kroku po prostu


Przeznaczam dwa dni na zostawienie myślenia za sobą. Na pójście dla pójścia - gdziekolwiek, gdzie się jeszcze nie było. W dobrym i nietłumnym Towarzystwie.



Jest ciepło podwójnie -  od głowy i od stóp. Jest absurdalnie podwójnie - ode mnie i od Agnieszki. Samochody. Kierowcy. I oczy spoglądające przelotnym zainteresowaniem na ludzi w turbanach, podążających wzdłuż szosy, w poprzek słońca. Ja idę, ty idziesz, a do głowy przychodzą różne pomysły - na mówienie po angielsku i na nakręcenie wysokiej klasy horroru... 


















Chyba nigdy nie łaziłam przez dwa dni tak... bez sensu ! :)

Już wiem, że są takie chwile, w których trzeba odetchnąć od WIELKIEJ GŁĘBI. Być tak po prostu, iść tak po prostu, jeść tak po prostu i spać tak po prostu. Tak po prostu się śmiać, patrzeć pod nogi i przed siebie. Po prostu zdrzemnąć się na trawniku. Takie nic wielkiego. Poczytać cudze gazety, bo nie zabrało się własnej książki. 


















I usiąść na rynkowej ławce, żeby napić się czegoś zimnego.

I wrócić, by za chwilę wyruszyć gdzieś znów. W międzyczasie poukładać drobne-wielkie-ważne rzeczy i zniknąć powtórnie. 

Jest nadzieja na dobry wrzesień. Jest niepokój. Jest czekanie. Jest gorące mleko. Jest niedziela wieczorem. Prawie wszystko jest. Zawsze jest to prawie...


środa, 24 sierpnia 2011

dom dla psychicznie i nerwowo chorych

Zaczęło się od tego: 

Potem (jako niewątpliwie słaby znawca - niestety, przyznaję - twórczości pana Kaczmarskiego), przeczytałam o kontekście: http://www.kaczmarski.art.pl/tworczosc/pomoce/a_my_nie_chcemy.php

I powstało wrażenie. Smutne i przeszywające, jak widok zapuszczonego szpitala, w którym podobno przecież leczy się ludzi. (Luźne skojarzenie: obrazki z filmu "Bandyta"). 

Smutne tym bardziej, że to historia prawdziwa, choć się nie pamięta, bo zbyt dawno.

Straszne. 

I nie tylko pożar. Straszne, gdy człowiek staje się "mniej ludzki", bo jest chory, albo inny. 

Myślę o ludziach chorych psychicznie. Że najłatwiej się z nich śmiać, bo i może zachowują się absurdalnie i może nawet zabawnie. 

Ale oni nie są śmieszni, a już na pewno nie godni pogardy. 

Może taki chory człowiek potrzebuje więcej miłości, niż każdy z nas, niż każdy, kto myśli trzeźwo i sprawnie. 
Może potrzebuje więcej miłości, bo trudniej go kochać?...

Jest wiele rzeczy na tym świecie, których nigdy nie zrozumiem i nawet nie chcę do tego dążyć.


poniedziałek, 22 sierpnia 2011

i może trwać tak krótką chwilę


Czasem bardzo by się chciało podać dalej coś skocznego, lekkiego, w radosnym tonie. Czasem samemu się tego szuka jak ze świeczką. Trudno więc podać dalej to, czego się dopiero szuka. Z pustego i Salomon nie naleje, nie nakapie nawet. Wiadomo. 

I dyfuzja cząsteczek jesieni  w to lato. I wydobyty stos listów. Wydobyty z pudełek, z puszek, z lat kilku i sprzed kilku. Gama papeterii i kopert. Najfajniejsze te własnoręcznie zrobione. 

Nie tak dawno, przy wspólnej konsumpcji fast fooda wypełzła prawda na jaw, uświadomiła się: szkoda, że nie piszemy już listów. 

Bo tacy wszyscy jesteśmy fast. Telefony. Skróty. Smsy. Bieg. Pośpiech. I znów zapomniałem wczoraj pomyśleć o jutrze. 

Nie chce mi się. Nie chce mi się otwierać skrzynki mailowej. Wiadomości. Wiadomości. Wiadomości. Wszędzie. Nie zauważyłem nawet, kiedy przestałem przetwarzać informacje. Połykam i wypluwam. Odpowiadam, żeby nie było, że nie dociera. "Aha". "Tak, to przykre". "Co za szkoda". W istocie czuję: nic mnie to nie obchodzi, choć to naprawdę przykre. Potem przychodzi wyrzut z powodu nicnieobchodzenia. Podwójnie przykre. Jestem maszynką do mielenia świata. Nie chcę być maszynką do mielenia czegokolwiek. Nie chcę być maszynką w ogóle. 

Patrzę na stosik kopert, wypełnionych treścią, wypełnionych ludźmi. Nikt nie pisał do mnie w Times New Roman, ani w Arialu. Czasem ktoś bazgrał, ale z niepodważalnym wdziękiem.

Trąca mnie w ramię poczucie przemijalności. Kiedyś pisałem listy. Czy nadal umiem? Kartki, życzenia - to jeszcze jakoś wymęczę, wypocę. Ale listy? Takie na parę ładnych, gnących się stron? 
Korespondencja jest sposobem na ewolucję. Piszesz, co myślisz. Raz, siódmy, trzynasty. Za trzynastym razem myślisz już trochę inaczej, niż za siódmym, choć może nie wiesz o tym. Korespondencja jest sposobem na zatrzymanie człowieka przy sobie, choć dawno go już nie ma.

Któregoś słonecznego (a może i nie) dnia  nie będzie już czasu na myślenie. Na pisanie też nie będzie. Zostanie to, co człowiek rozdał - trochę tu, trochę tam. Pocztówka bożonarodzeniowa, kilka zdjęć, książka z własnoręcznym wpisem i garstka wspomnień. 

I rozmowy wydrukowane z maila. 

Człowiek bez pamięci jest taki biedny. Człowiek z pamięcią też jest biedny. Człowiek jest biedny.

























sobota, 20 sierpnia 2011

der Motor ist kaputt


Zadziwiające - są takie momenty, w których najbardziej wyszukane, wulgarne słówko nie odda tego, co chciałbyś wyrazić. Nie ma więc sensu strzępić języka. I czujesz... ogromną bezradność (!) jak również potrzebę zajęcia się czymś intensywnym. Absorbującym. Wyrazistym.

Jeżeli czegoś żałuję w życiu, to tego na przykład, że nie potrafię grać na skrzypcach, ani na fortepianie. Czuję całym sobą, że władanie instrumentem muzycznym na poziomie w miarę wysokim pozwala człowiekowi wyładować wszystkie nagromadzone emocje - od zadowolenia po frustrację. Innymi słowy - człowiek wyraża się przez skrzypce. Przez fortepian. Przez gitarę. Przez akordeon. Przez perkusję. Bo samemu przez się jest czasem niezwykle ciężko.

Nie fałszować - oto sztuka egzystencji każdej!

Nie używać wulgaryzmów - to też sztuka. Choć i umiejętne ich używanie namiastką sztuki może się stać. 

Keine siła. Keine cierpliwość. Der Motor ist kaputt.

czwartek, 18 sierpnia 2011

lubię

Lubię patrzeć na burzę, jak pęka niebo i nagle robi się całkiem jasno, jak przy użyciu gigantycznego flesza.
Lubię kawę z dużą ilością mleka i miękką pianką.
Lubię spać.
Lubię konkret.
Lubię mieć bilety.
Lubię móc z biletów skorzystać.
Lubię być gdzie indziej.

poniedziałek, 15 sierpnia 2011

jak stąd do Kansas

Wciąż jest ten sam dzień, który zaczął się wczoraj w nocy, albo trwa ta sama noc wzdłuż i w poprzek tego dnia. (O, zastanawiające, że każdy dzień ma swój początek nocą, w totalnej ciemności!). Ramy nocno-dzienne przesunęły się ostatnimi czasy z idealnego, regularnego prostokąta w równoległobok. (Póki nie w latawiec, powszechnie deltoidem zwany - nie jest źle). I tak - wstać o dziesiątej = wstać wcześnie i być niewyspanym. Wstać o dwunastej jest mniej-więcej w sam raz. Gdy noc zaczyna się około drugiej - trzeciej, poranek musi zostać zdegradowany do godzin późnych.

Dostałam bardzo ładnego maila od Pewnej Osoby. Mail jak mail i nie-mail. Wyjątkowo długi (lubię to, o ile nie jest pisany na grupę, której jestem nieszczęśliwą częścią składową), w podskakująco-radosnym tonie i z pięknym print screenem, ilustrującym stan zwany "dupą jak stąd do Kansas*":



















Drogi Nadawco ! (PO - Pewna Osobo, jakkolwiek skrót ten większości naszych rodaków  asocjuje się zupełnie z czymś innym. Nie ujawniam Twych danych osobowych, bo może akurat tego sobie nie życzysz;)) Człowiecze! Rozbawiłeś mnie w ten gęsty, lepki dzień. Lubię czytanie maili/listów/kartek pocztowych i w ogóle czytanie według schematu: treść, refleksja, treść, uśmiech, treść, refleksja, uśmiech, treść, prychnięcie.  Kocham Cię tak w ogóle, Złośliwcze z grona Ulubionych Złośliwców! ;)


* tudzież Nebraski

Best Wishes

Widzu Drogi, ponad połowa (czytaj 99,9%) rzeczy o jakich tu teraz napiszę, nie ma sensu, z powodzeniem więc możesz nie czytać dalej. Jem kolację z widokiem na zdechłego szczura i prawie całkiem mnie to nie obrzydza. Czy to szczur, czy ciało szczura, wciąż to przecież jest natura...  Przed momentem rozbawił mnie portal skrótowo określany FB. Wysłano mi tak piękne powiadomienie na skrzynkę, przypomnienie, że nie było mnie dawno i tyle się wydarzyło przez ten czas, że och i ach! Innocenty P. umieścił zdjęcie babci cioci teścia szwagra, a Apolonia M. napisała na swojej tablicy status od prawej do lewej i to kredą. Zabawne. A do tego co? Ksawery T. jest w związku z samym sobą i buduje na tymże portalu dom za eurogąbki? Zabawne doprawdy. Nie wchodzę tam, to nie wchodzę tam. Ot i basta. Żeby nie było z sensem, to dodam, że dupa jak stąd do Kansas, albo Nebraski. Jeśli się poszerzy, to niebawem zwiedzę całe Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Niepokojące - ostatnie cztery słowa przed kropką mają sens, a miało być zupełnie niedorzecznie. Dotarłeś do końca? Spragniony bzdur? 

Best Wishes !

sobota, 13 sierpnia 2011

różne oblicza rozkładu


ROZKŁAD = 
1. Porządek, według którego coś się dzieje, plan. Rozkład dnia. Rozkład lekcji, zajęć. Rozkład jazdy (pociągów, autobusów). (...)
2. Sposób ułożenia, rozmieszczenie, rozplanowanie czegoś. Rozkład miasta. Rozkład domu, mieszkania.
3. Proces rozpadania się substancji organicznych, zwykle na skutek działania bakterii. Rozkład szczątków roślinnych. Coś jest w rozkładzie albo w stanie rozkładu.
4. Upadek, rozprzężenie, rozłam. Rozkład ustroju feudalnego.
5. Podział, rozpad cząsteczki na mniejsze fragmenty.
6. Pokot.
7. W grze w brydża: pomyślny dla rozgrywającego układ kart u partnerów.

w: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. Tom trzeci R-Z. Rok: bardzo dawno.

Pomyślałam sobie, że może rozkład jazdy nie jest w istocie swej tym, co zwykliśmy przez to pojęcie rozumieć. Może to nie porządek, według którego coś się dzieje, a np. upadek, rozprzężenie, rozłam
(To tak w sferze luźnych myśli krążących wokół Kolei Pewnych Kolei w Państwie Nie Tak Odległym). 

Z kolei rozkład podmiotu to jeszcze inna rzecz.



czwartek, 11 sierpnia 2011

3.




1. Chcąc nie chcąc ma się ku jesieni.

2. W latach 90. telewizja pokazywała całkiem niezłe rzeczy. (Artystycznie, nie chodzi o wiadomości).

3. Na starych taśmach magnetofonowych można znaleźć spory kawałek siebie sprzed lat. Dziś na jednej z typowo moich odkryłam Hymn ZSRR....


 


wtorek, 9 sierpnia 2011

looking for emergency exit



(Za) dużo słów, bodźców, wiadomości o śmierci. 
(Za) dużo ludzkiego gadania, ciągle i ciągle. Uciekłam więc od  i czuję się wolniej. Uciekłam i dalej mnie nosi. 
Czy wakacje bez Ukrainy to jeszcze wakacje? Nie wiem.
(Za) dużo myślenia. Że czas taki zwykły, a z drugiej strony inny trochę, choć wyolbrzymiać się nie chce. 
Dobra dziś pogoda u mnie. Taka na góry. Taka wrześniowa, z Lorencem w tle. Taka, że myślisz, że to nic, że nie możesz już myśleć dłużej. Że minie, przejdzie i jeszcze coś dobrego wyniknie z tego.
Ogólnie tak bardzo nieznośnie, że człowiek zachowałby się jak struś, co lecieć nie może, więc wpycha łeb poniżej całej reszty siebie samego. Nic nie widzieć, nic nie słyszeć, nic nie mówić.
Nic nie czytać? A przynajmniej nic mądrego? To chyba nie jest słuszne. To może jest konieczne. 
Czasem chciałoby się przeskoczyć całe schody, nie musieć się wspinać po nich, bo końca nie widać i nie widać (jak przed laty, w drodze do świętego przybytku). No i nie da się. Leziesz. Wolno jak ślimak. Nie lubię ślimaków.

Dać sobie czas na ewolucję i pozwolić jej się wydarzać...

I dziękować Bogu, że jest, jak jest.


poniedziałek, 8 sierpnia 2011

okołoludzkie inspiracje i miłość do Zamachowskiego

Poniedziałek pod patronatem... powinno być Św. Dominika, tymczasem wdarł się w szarzyznę sierpniową Zbigniew Zamachowski. I dobrze, że się wdarł, bo nędza i ponurość taka ostatnimi czasy. Sympatycznie jest w tego rodzaju momentach czymś lub kimś się zainspirować, czy choćby rozweselić. Sylwetkę pana Zamachowskiego znam, jak większość, z ekranu. Maleńki fragment podejścia do życia poznałam po przeczytaniu dwóch z nim wywiadów. Dobrze jest, gdy ludzie robią dobrze to, co robią. Może jest mnóstwo przystojniejszych od pana Z. aktorów, na pewno jest tysiąc młodszych, ale ilu z nich naprawdę dobrych?... Toć ja po prostu kocham pana Zbigniewa Zamachowskiego całą mą platoniczną miłością! :) Bo jest świetnym aktorem, cudownie śpiewa, profesjonalnie poprawia humor i ma taki pogodny wyraz twarzy. I - jak wywnioskowałam z wywiadów -  jest naturalny i nie udaje, że nie żyje jak normalny człowiek, bo jest z gwiazdorskiej kasty. Lubię ludzi ze świecznika, którzy nie uprawiają bufonady. Ponoć na aktorstwo został przyjęty jako przedostatni z groźbą wywalenia przy braku postępów... Tak sobie myślę, o ile uboższa byłaby polska scena bez Zbigniewa Zamachowskiego. Pięćdziesiątka, czy cokolwiek na karku - gdy człowiek ma swoją klasę, to wdzięku z wiekiem mu nie ubywa. Przeciwnie raczej. 

Są artyści, których chciałoby się poznać osobiście, których ceni się za ich talent i pracę, czując równocześnie, że fajni z nich ludzie. I nie chodzi tu o pogoń za sławnymi jednostkami, bo są rozpoznawalne, bo znać kogoś powszechnie znanego budzi wśród ludzi jęknięcia o brzmieniu "łał!" itp. Obserwuję ostatnio trochę swoich bliższych i dalszych znajomych (jeżeli którymś z nich jesteś, nie czuj się skrępowany ;) ). Ludzie są inspirujący! (Boże, dzięki Ci za tych, których spotykam!). Lubię rozmawiać z człowiekiem (tak o rzeczach ważnych, jak o błahych), lubię z człowiekiem oglądać film (można wymienić się spostrzeżeniami), słuchać muzyki, pojechać gdzieś. Lubię pożyczyć książkę, spojrzeć przez czyjeś okno, przejść po nie mojej podłodze. Nie na siłę, a raczej z pewnego rodzaju pobożnym zamilknięciem. Ilekroć wchodzę do czyjegoś domu (szczególnie po raz pierwszy), czuję się trochę jak w nieznanej mi jeszcze świątyni. I to jest dobre. I tak, poznając ludzi (niekoniecznie ilościowo, a jakościowo raczej ostatnio), coraz bardziej dociera do mnie (i to jest fajne uczucie), jak niezwykły jest człowiek sam w sobie (każdy inaczej) oraz to, że nieważne jest pochodzenie, korzenie, pieniądze i nie wiem, co tam jeszcze. Że kij z lansiarstwem, kij z udawaniem. Że fajni jesteśmy, choć niejednokrotnie sami  z sobą czujemy się okropnie. Dobrze, że jest ktoś na zewnątrz, kto się za nas mocno w łeb postuka. 

Są jeszcze momenty, w których nachodzą mnie refleksje w temacie sławy. Że ludzie gonią czasem za nią, jak pies za drzewkiem... Popularność jednakże nie ma dla mnie wartości sama w sobie. Wartość ma raczej to, z czego ona wynika. Nie podoba mi się łykanie byle syfu, ponieważ opatrzony jest tą, czy inną metką. Wydaje mi się, że dobry i jedyny słuszny rozgłos pojawia się trochę mimowolnie, gdy człowiek ma zupełnie inny cel. Wokół dążeń do dobrego celu może wyrosnąć popularność. Ale w momencie, gdy ona sama w sobie jest celem - cała reszta robi się pusta. 

Zdaje mi się, że niejedna spośród osób, które znam, mogłaby zyskać rozgłos i sławę, bo robi fajne, dobre rzeczy i ma ogromne możliwości (choć nie wiem, czy zawsze ludzie sami widzą, jak są zdolni). I co z tego? Może czasem palec Boży stoi człowiekowi na drodze do popularności... Fajnie mieć znajomych. Fajnie, gdy nieważne jest, co i ile  myślą o nich  inni. Dobrze być wolnym od opinii publicznej i uwolnić od niej swoje relacje. Gdy się miało naście lat (Bogu dzięki - dawno), było to na swój sposób niemożliwe. Teraz... Teraz można poznawać człowieka takim, jakim jest i mieć w nosie resztę. 

A płytę "Zamach na MoCarta" kupię w przypływie gotówki, czyli kiedyś. Bo kulturę wspierać trzeba.






niedziela, 7 sierpnia 2011

pod patronatem Eliasza


Lubię Cię. Jeżeli  to czytasz, jest spora szansa, że właśnie o Ciebie chodzi. Jeżeli tego nie czytasz, szansa jest dokładnie ta sama.


Ludzie !
Nawet nie wiecie
Jak  ratujecie
Podmiot zgubiony w tym dzikim świecie 
...

Na pewnym lotnisku można dostać  dużego milka za jeden uśmiech. To dosyć miłe, szczególnie w lepki dzień. Szkoda tylko, że za uśmiech drugi nie możesz wsiąść do samolotu i odlecieć, kiedy tego twa dusza zapragnie.  A pragnie, oj jak pragnie... W radiu usłyszałam, że  pewien film to smutna opowieść o smutnych ludziach. Wniosek: już wiem, że nie chcę go oglądać. Podobnie, jak opowiadająca o nim kobieta, do kina lubię pójść po inspirację, a nie w celu pogłębiania dołów, które i tak się ma. Opowiedz mi coś wesołego, dobrego, jasnego, zwariowanego, w pastelowych, słonecznych barwach, z ogromem światła i dobrym dźwiękiem w tle.  (Byle tylko nie była to komedia romantyczna, na skutek zetknięcia z którą występują u podmiotu silne reakcje alergiczne). Bo kiedy przeżywa się stan "mam dość nr 1561", ostatnią rzeczą, jakiej się pragnie, są przygnębiające historie o tym, jak to się w życiu nie udaje. No, czasem się nie udaje. Po to, żeby potem udało się inne coś. Uczę się pokory, a to trudniejsze od chińskiego, żonglowania i wstawania wcześnie rano. A jakże przydatne. 


Zuchwałe czekanie.

Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze - trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu - szmer łagodnego powiewu.(1 Krl 19, 11-12).


Zamienić zuchwałe czekanie w pokorne prze-czekanie wszystkich nieznośności....

środa, 3 sierpnia 2011

tu


Słońce w trawach, stopy w śliwkach, których obfitość wbita w ziemię, kwiatki za oknem. Po zmroku świerszcze, Wielki Wóz i tysiące innych gwiazd. Tu "Któryś jest w niebie" brzmi inaczej, szczególnie gdy na to niebo sam nocą popatrzysz. Komputer pod ręką i wreszcie dzień praktycznie bez. Jedno okno trochę czystsze, może kiedyś całkiem się przejaśni. Lampka wina bez konieczności i powrót w nocny chłód i ciszę.

Pan Bóg stworzył świat poza miastem - przychodzi mi na myśl.

poniedziałek, 1 sierpnia 2011


Człowiek, choć zwierzęciem stadnym jest, tęskni do własnego kurzu we własnym kącie. Moje biurko, moje łóżko, moje okno i drzwi. Pióro, notes, książka. Prywatność, czas, spokój. Muzyka. (Myśli też, choć te mają jakąś nadprodukcję ostatnio i ja mogę tego nie wytrzymać). Moje. Ciasne, ale własne. Jutro obejrzę film.

Z drugiej strony nieumiejętność usiedzenia dłużej w jednym miejscu. Postmodernistyczny objaw chorobowy, czy zwyczajny stan tak zwanej nośności?

Panie Boże drogi... Tak sobie czasem wzdycham do Ciebie, bo to też jest jakieś wyjście, takie wzdychanie, nawet jeśli ulgi w nim chwilowo brak. Czasem na tylko tyle mnie stać, bo nic innego się nie skleja.